نهنگ فیروزه ای

اوفففف عالی بود که! | از بهترین و حال خوب کن ترین فیلم هایی بود که تا حالا دیدم | انقدر که بعد از تمام شدنش محکم محکم دست زدم|واقعا نیاز داشتم به یک فیلم امیدوار کننده |ببینیدش و بدهید ببینند ، امید به زندگی را زیاد میکند اصلا! | دم کارگردانش گرم، خوشمان آمد😎

بعدالتحریر: میدانید؟ حقیقت اینجاست که هر چه بیشتر فیلم هایشان را میبینم بیشتر به این نتیجه میرسم که دارند در یک دنیای خاکستری هیچ و پوچ زندگی میکنند، سقف شادی هایشان خیلی پایین است، اهدافشان،آمالشان، برنامه هایشان،دلخوشی هایشان شاید مدتی بتواند حال آدم را خوب کند، ولی آدم بعد از یک مدت به این نتیجه میرسد که "خب که چی؟" ، حالا ما زرنگ بودیم و توانستیم از سخت ترین زندان های ساخت بشر فرار کنیم، تکلیف زندان خودمان چه میشود؟ داریم به کجا میرویم؟ میخواهیم به کجا برویم؟

من فکر میکنم دنیای غرب به قدری دارد در مرداب پوچی غرق میشود که به هر شاخه خشک و پوسیده ای دست دراز میکند، یعنی مردم به قدری تشنه امید و رهایی از پوچی اند که هر حرفی را که اندک بویی از امید و عرفان برده باشد روی سرشان میگذارند وحلوا حلوا میکنند.

آن وقت ما که از وقتی به دنیا آمدیم روشن ترین و حقیقت ها دم دستمان بوده است چه؟

البته سوال من اینجاست که آیا نسل ما و قبل از ما واقعا فضایی که بخواهد ما را به سمت این روشن ترین حقیقت ها سوق بدهد را داشتیم یا نه؟

اگر داشتیم پس چرا وضع جامعه مان این است؟ اگر نداشتیم هم چرا نداشتیم؟ و اینکه باید چکار کنیم تا نسل بعد از ما اینطور نباشند؟